Антигона

Софокле (помеѓу 496 и 494-406 година п.н.е) во трагедијата „Антигона“ ги спротивставува непишаните закони на пишаните. Во однос на претходниците, творештвото на Софокле е помодерно; ликовите се психолошки обликувани и се градат низ судирите. Токму низ тој судир Софокле ги внесува модерните елементи, како и во дијалогот кој наликува на натпревар помеѓу ликовите и едноставната и згусната лиричност.
Хуманата порака на оваа трагедија и нејзината извон­редна драмска форма, ја прават актуелна до денешни дни. Нејзината бесмртност на сцените ширум светот е доказ дека интелектуалците отсекогаш сакале на своите семоќни властодршци да им укажат по кој пат да ја водат државата и при тоа да ги избегнуваат злото и неправдата.